دلم قرار نمی‌گیرد از فغان، بی‌تو

سپندوار ز كف داده‌ام عنان ، بی‌تو

ز تلخ كامی دوران نشد دلم فارغ

ز جام عیش لبی تر نكرد جان، بی‌تو

چو آسمان مه آلوده‌ام زتنگ دلی

پر است سینه‌ام از اَندُهِ گران، بی‌تو

نسیم صبح نمی‌آورد ترانة شوق 

سر بهار ندارند بلبلان، بی‌تو

لب از حكایت شبهای تار می‌بندم

اگر امان دهدم چشم خونفشان ، بی‌تو

چو شمع كشته ندارم شراره‌ای به زبان

نمی‌زند سخنم آتشی به جان، بی‌تو

ز بی دلی و خموشی چو نقش تصویرم

نمی‌گشایدم از بی‌خودی زبان، بی‌تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم 

چو یادم آید از آن شكرّین دهان، بی‌تو

گزارش غم دل را مگركنم چو «امین»

جدا ز خلق به محراب جمكران، بی‌تو